Bilinmez Düzenli İnsanlar

 Bilinmez bir düzenin içinde boğulan insanların yaşlı ruhları arasında başladım güne. Çevremde koşuşan insanlar, ben derin düşüncelere dolamışım şarkı sözlerini. Ne müziği dinliyorum ne şarkıyı söylüyorum sadece dökülen ezbere sözcükler. Sonra müziğin bittiğini fark ediyorum başa sarıyorum listeyi. Bilmediğim ezbere söylediğim şarkılar yine başlıyor. "Yarın yenilerini eklerim."diye düşündüğüm listem her yarın aynı kalıyor.
Sanırım bildiğimden de, alıştığımdan da vazgeçemiyorum. Kendimi yeniliklere açığım diye kandırıyorum yeniyi sevsem de ne olacağını bilmediğim için yeniye dokunamıyorum.

Gün geçtikçe onların arasına karışıyorum, kalabalığı içimde boğamıyorum artık her denememde boğulduğumu  hissediyorum. Sonra yeniden kalkıyorum -hepimizin sonu aynı olmayacak mı?- diye düşünüyorum. Cesaretlenip başlıyorum kendi halime dansıma, başım dönüyor mutluyum ama tedirginim -ya düşersem-.
Tedirginliği hissettiğimde dansıma son veriyorum ve yine onlardan biri oluyorum artık ne mutluyum ne de tedirgin.

Sonra yürüyorum. Sonra yaşıyorum, hep sonraları yaşamak için şu anları kaybediyorum.