KADIN

 Kadın daldığı rüyadan dürtülerek uyandı. Arkasındaki insan ona öfkeyle "Yürür müsünüz lütfen? Bu yol bizim yolumuz!" dedi. Yoluna devam etmesi gerektiğini anladı. Yürüdü, midesi bulanıyordu. Çok sigara içmişti aptal gibiydi. Büyürken çok yoruluyordu. Biraz önce dudaklarından dökülen kanlar artık yoktu ama içi deliniyordu kadının.

 Büyürken öğreniyordu dünya sandığı kadar güzel değil ve dünyanın merkezi o değildi artık. Eski temiz insanlar yoktu çevresinde. Uzun cümleler kuran nefesleriyle başını döndüren sihirbazlar vardı. Görmüştü acı ile kıvranan yaşlı bir büyücüyü, sırtını sıvazlayıp yarasına merhem sürmüştü. Büyücü elini öpüp büyümesinden korktuğunu ama büyümesini istediğini belirtmişti. Kadın ona inanıyordu ama onu bırakıp gideli çok olmuştu.

  Etrafında koca koca insanlar vardı. Kadın tiksindi onlardan çok çirkinlerdi kocaman gövdelerinde minicik ruhları vardı. Her birinin ruhları yok olmak üzereydi. Hala bunu görebildiğinden yeterince büyümediğini hissetti. Keşke bir kalemi olsaydı, unuttuğu masalları yazardı. Fakat kalemi  yoktu o masalları hiç hatırlamıyordu. Ayağına büyük gelen topuklularla daha kaç defa düşerim diye merak etti, çok ses vardı. Ruhu, aklı birbirine giriyordu. Beyni, büyük bir insan gibi düşünüyor ruhu aklına dil çıkarıp ağlıyordu. Beyni kızdı ruhuna "Büyü artık!" dedi. "Hayat sandığın veya olmasını istediğin şey değil!" dedi ve küçük ruhu bedenin çok derine yolladı. Yeniden acı çekeceğini biliyordu çünkü ruhu çok heyecanlıydı. Yalnız kalmak için kendine söz verdi kadın. Tutamayacağı bir söz.
Zihni kirli, ruhu çocuk bir kadın.