Benlik Yamyamı

Hala yapabiliyorken yapmalıyız. Bir gayemiz olmalı ve gönlümüzce yaşamalıyız. Açık sözlü olmalıyız. Yapamadıklarımız varlığımızı sıkıştırdığı için nefesimiz kesilmemeli. Yapacaklarımızı hayal ederken tüketmeliyiz nefesimizi. Bir şey olmalı anlıyor musunuz?
Kendimiz bile inanmıyorken hayallerimize, başkalarıyla nasıl paylaşabiliriz bunları? Işık tutacak birilerinin olması gerektiğine öyle inanmışız ki karanlıkta kalınca sadece beklemeyi öğrenmişiz. Biri elbet ışığı açacaktır diye beklemeyi öğrenmişiz. Oysa ortada ne ışık ne de o ışığı yakacak bir insan vardır.

Öylece seyirci kalırız uzun gecelerin sabahlara kavuştuğu anlara. Kendimizi kandırırız daha iyisi için .10 yılını bir arabaya bağlayan insanlar gibi emeklerimizi saçma sapan bir imgeye bağlarız. Toz duman olmaya oldukça yatkındır emeklerimiz bu imgeler içinde biz sadece imgelerin yansımalarında varlıklarımızı süzeriz. Bir inanç olmalıdır önce, ifade edebilmek için. İfade edecek inanç bulmalıyız. Zamansızların zamanını sakladığımız arşivlerin köşesinde yitip giden inanç lastikleriyle toplamalıyız bu karmaşayı.

Yada her şeyi öylece ortaya bırakıp gitmeliyiz. Klişe telkinleri kabullenmeliyiz varlığımızın esası olan sonsuz döngüyü ve tam bitti derken yeniden başlamayı. Yalanı hissetmeliyiz. Neden sonuç ilişkisine tüm varlığımızla yabancı kalmalıyız. Ruhumuzda olan devalüasyonu kabullenmeliyiz. Ruhumuzun varlığı konusunda çeşitli şüphelerimiz olsada. Biz bunu yapmalıyız. Merve ve İlay olarak siz? Siz ne yapacaksınız aciz deliliğinizde? Kendinize yarattığınız pazarlama kalıplarının kanserojen maddelerden oluştuğunu kabul etmeden içini sıcak şeylerle doldurup buz gibi dolaplarınıza mı koyacaksınız? Yapmayın! Mahvolursunuz.

Kandıracağım herkesi, önce kendimden başlayacağım.


Yeni bir kadın inşa ediyorum sanki. Konu sen değilsin. Senden bile ötede bir yerde. Konu küçükken pamuk şekerci açıp dünyayı kurtaracağına yeminler eden ruh hastası ve onun tüketilişi.